De Nationale Verkiezingsstrijd en Grote Bezuinigingentombola: een reality spelshow op leven en dood voor de zwakkeren
Verkiezingsrituelen. De standpunten van de politieke partijen worden in mooie tabellen gepresenteerd en men kan direct turven bij welke partij men het best past. Helaas bieden die standpunten in eendimensionale en gekleurde visie op de werkelijkheid. Een stellig Nee van menige partij tegen beperking van de hypotheekrenteaftrek, terwijl de aftrek zelfs zonder koopkrachtverlies en zonder ineenstorting van de woningmarkt te bereiken is. Een Nee tegen de verhoging van de minimum leeftijd voor alcohol terwijl de hersenen van minderjarigen toch hun hele leven mee moeten.
Een Nee tegen de islam, terwijl de islam alcohol verbiedt en een alcoholverbod alleen al in Nederland jaarlijks 1700 doden en 9 miljard euro aan maatschappelijke gezondheidsschade zou besparen. Een Nee tegen global heating terwijlwe volgens Lester Brown Plan B met slechts 15% van het defensiebudget van de tien grootste landen 80% CO2-reductie in 2020 kunnen realiseren en de gletsjers nog kunnen redden. Een Nee tegen het rekeningrijden terwijl met versnelde invoer van sensortechnologie in en buiten de spits ook nog de verkeersveiligheid en het milieu zijn gediend.
Professor Herman Wijffels stelde op zaterdag 10 april 2010 in Utrecht dat de werkelijkheid meer dimensionaal is en dat ook de wetenschap leert dat alles met elkaar in verbinding staat. Neem de kwantumfysica maar ook ons wereldomspannend Internet. De verkiezingsstrijd wordt nu daarentegen gereduceerd tot het vergelijken van eendimensionale gepolariseerde standpunten. Deze standpunten worden ook nog vaak bepaald door lobby’s (neem het politiek gedoogbeleid van alcohol dankzij onze genereuze drankfabrikanten). Zo raakt de verbindende visie met het geheel uit beeld en overziet men niet meer de gevolgen. Politieke partijen buitelen nu over elkaar heen waar ze allemaal op of anders willen bezuinigen. Het spel, de Grote Bezuinigingentombola, wordt gespeeld. Laatst werd in Frankrijk een ander spel herhaald, waarin men in een gesimuleerde spelshow elektrische schokken mocht uitdelen. De pijnreacties van de slachtoffers leidden niet tot een tijdig tot inkeer komen van hun beulen en men ging door tot dodelijke voltages. Zo is het spel en zo moet het gespeeld worden. Nederlanders houden zich akelig goed aan spelregels, zoals helaas ook de recente geschiedenis bewijst (Neem het ontwapenen van de moslimmannen in Srebrenica voor uitlevering aan Mladic en de meest efficiënte afvoer van joden in West-Europa in de 2e Wereldoorlog).
Het meest interessante onderdeel van onze nationale Bezuinigingentombola is de zorg. De zorg kost veel en zal meer gaan kosten door de vergrijzing. Vergeten wordt dat de collectieve zorg veel kost door onze ongezonde levensstijl en hebzucht en dat als we die aanpakken door een heffing op ongezonde producten en diensten, goede voorlichting en onderwijs en het stoppen van de marketing van ongezonde producten en diensten, we gemakkelijk tientallen miljarden kunnen besparen. Zorg wordt nu vooral als kostenpost gezien en mensen worden gemaakt tot subjecten. Waar leidt dat toe?
Het CBS geeft mooie overzichten van de sterfte-kansen bij elke leeftijd. Een hoogbejaarde man in 2006 heeft beduidend meer kans om in het volgend jaar te sterven (gemiddeld ruim 10%) dan in 1986. (bron CBS en Dr. R. van der Heiden). Is onze zorg of beter afsterving nu zo verbeterd dat onze hoogbejaarden sneller doodgaan? Dan hoeft de AOW-leeftijd cynisch genoeg minder snel omhoog.
Nee, ik zal wat voorbeelden schetsen van het effect van bezuinigingen in onze zorgvuldige samenleving geput uit eigen recente ervaringen en uit mijn directe omgeving. Mijn vader had Alzheimer, weduwnaar en hij was “onrustig”. In zijn eerste verpleeghuis kostte hij te veel zorgminuten en kreeg hij “druppels”. Hij kon binnen een paar weken door de psychofarmaca nauwelijks meer lopen en viel regelmatig. In zijn tweede verpleeghuis was een bewoonster zwaar mishandeld door een agressieve medebewoner. Zij overleed omdat de mishandeling zelfs pas de volgende ochtend door het personeel werd ontdekt. Mijn vader viel daar 5 kilo in een maand tijd af. Deels door zijn ziekte, maar ook omdat een manager had uitgerekend dat er gemiddeld maar 1 persoon op een groep bed moest houden en daar dan te eten kreeg. Bij mijn vader waren het er 3, waaronder hij en had het personeel dus onvoldoende tijd om ieder eten te geven. Bij een bezoekje konden wij mijn vader met een gebakje tot leven wekken. Mijn stiefzusje constateerde bij een bezoek aan een oude klant, dat hij ernstig verdroogd was. Ze meldde het aan de afdeling maar een paar weken verder was hij toch dood. Een bevriende hoogleraar meldde aan de verpleging dat het infuus van zijn vader van 91 er uit lag. De dienst van de verpleger zat er echter net op en de hoogleraar moest maar zelf iemand zien te vinden. Mijn schoonmoeder heeft een akelige vorm van dementie, waardoor je nog wel bij bewustzijn bent en alles onthoudt. Ze veroorzaakte onrust bij de groep met de ziekte van Alzheimer en wordt in haar nieuwe verpleeghuis tussen de zwijgenden op de andere stille huiskamer gezet. Haar rollator is onbereikbaar voor haar op de gang. Bewoners van verpleegtehuizen worden ook vrijwel niet meer gelucht. Gevangenen hebben daar ten minste nog recht op. Ik zal nu niet meer gaan beschrijven hoe we het jong-gehandicapten het recht op een volwaardig leven niet gunnen, de muziektherapie voor geestelijk gehandicapten wegbezuinigen. Ik wil alleen maar de pijn van de elektrische schokken van onze (dreigende) bezuinigingen zichtbaar maken, invoelbaar maken voor de onwetende beulen in onze Grote Nationale Bezuiniging en Verkiezingsshow.
De zwakkeren in de samenleving hebben hun lobby helaas niet zo goed georkestreerd als de drankfabrikanten of voedingsindustrie. Zij kunnen vaak niet stemmen maar zij kunnen ons wel degelijk een spiegel voorhouden en hebben ook vaak nog het vermogen tot onvoorwaardelijke liefde. Soms gaat het wel goed. Ik had een tante met Alzheimer, die tot het einde vol liefde en blijheid was. Zij werd in eigen kring fantastisch opgevangen. De dochter van mijn directeur in Boquete had het syndroom van Down en haar geluk straalde naar haar omgeving . Er hoeft geen prijskaartje te hangen aan hun maatschappelijke waarde. Zij zijn wie ze mogen zijn en kunnen hun omgeving inspireren
De meesten van ons denken geen keus te hebben, net zoals bij deze verkiezingen. Je moet nu eenmaal werken om je zorg-, AOW, WAO-, WW-premie en de vaak uit hebzucht geboren te hoge hypotheekschuld en te dure auto te bekostigen en als de regering geen geld heeft moet er bezuinigd worden. Zo worden we meegezogen in een neerwaartse spiraal, waar ieder uiteindelijk ook slachtoffer wordt. Zelfs een bij leven gevierde bankdirecteur zoals mijn vader, die bij zijn dood 45 kilo woog.
Gelukkig is dit verhaal een sprookje en kwam er een goede tovenaar, die alle spelers van de Grote Bezuinigingentombola overtuigde dat het anders kon en moest. Als we nu eens minder ongezond aten en dronken en meer bewogen en onze hebzucht temperden, was er veel minder geld nodig voor onze gezondheidszorg. Met sensoren maakten de automobilisten geen ongelukken meer, konden de verzekeringspremies naar 0, losten de files op en konden de auto's veel lichter en zuiniger. We konden hierdoor korter werken, hadden meer tijd voor onze kinderen en onze ouders en ontplooiing. Daardoor waren we minder gestrest, minder ziek en lang niet zo snel arbeidsongeschikt en konden we tot hoge leeftijd bijdragen aan de maatschappij. Kortom, daardoor konden we nog minder gaan werken en konden we ook ruimte in ons hart maken om de zwakkeren in de samenleving te koesteren en hun een plekje in ons hart te geven. En zo zag een olifant dat alles goed was en konden we eindelijk weer zonder anti-depressiva, slaappillen of drank gaan slapen en blies hij het verhaaltje uit.