Ziel in een Verte
Het schilderij stamt uit 2001. .
Bij het maken heb ik geen moment bewust aan mijn vader gedacht.
Ik worstelde er mee hoe ik hogere dimensies, ruimtes kon weergeven.
Links, het aardse leven gevangen.
Rechts, een warme zee, een hemel, vrijheid en geluk.
Op het einde van het schilderen kreeg ik een ingeving
om een kruis in de horizon neer te zetten
Ik, in 2001 een rationele wetenschapper, een niet principiële atheïst,
“als God zou bestaan, zou ik er geen bezwaar tegen hebben”.
kreeg een ingeving dat het een ziel was.
Ondanks dat ik daar eigenlijk weinig mee had,
heb ik een klein gedichtje over het schilderij gemaakt
en daarna weer alles doorgestreept behalve “Ziel in een verte”.
Het schilderij ging naar mijn vader. Vanaf het moment dat hij het zag in 2001, wilde hij het hebben. Hij kreeg het op zijn 70ste verjaardag ingelijst in een houten (in de kleur van het latere kruis bij zijn begrafenis)) baklijst, waardoor het in 2009 ook nog kon staan op de treden van het altaar. Het schilderij verdween voor mij bij zijn 70ste verjaardag in een soort winterslaap 8 jaar lang.
Tot eind 2008, het weer tot leven kwam.
Het vertelde me tegenover het bed van mijn vader, dat ik het vertrek van mijn vaders ziel had geschilderd. Bij het opruimen van kasten thuis kwam ik toen ook het blauwe boekje met het doorgestreepte gedicht weer tegen. Op de avond voor de laatste sacramenten heb ik het boekje gepakt. Ik hoefde maar een woord te schrappen, ‘alleen’. Mijn vader was niet meer alleen, wij waren er en ik heb het gedicht verder vorm gegeven. Het is een soort kerstboompje geworden verwijzend naar het Licht waar iedereen naar toe gaat. Het Licht dat ik in 2003 al voor zijn 2e vrouw Eugenie had geschilderd en dat boven haar sterfbed in de hospice van Leidschendam hing en nu in Gouda.
Een ziel in een verte
lJler
vervuld
vervlogen
ver vreemd
(alleen)
boven
warm water
