rap

                             

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trotse vis

weg zwemmen voor

voor wat in je weg zat

in je zat, in ons zat.

 

 

 

Schuld, onschuld, wie?

Nee, nee geen schuld

Nooit, nee nooit

Alleen onmacht

Waarom, ja waarom

onbegrepen

bleef zo onbegrepen

 
 

Niet praten,

zwijgen, een muur van rust

over de jaren gemetseld

alles op zijn plek

lekker rustig, lekker lekkers

gezellig

 
toch

 


Twee zielen op afstand (2008)

 

Ik zwom

vroeger

tegen de muur

wilde achter de muur

door de muur.

wilde, 

meer

 

Waar jij zat, vol liefde

vervulde, onvervulde liefde

verlaten, onverlaten

waar wij hadden

kunnen praten

luisteren naar elkaar

zien misschien

 

Ik zwom

op afstand

van je

werd toch geraakt

schoot ver weg

weg

 

En onlangs

viel er

hoorde ik eerst,

een brok uit je muur

was er even een gaatje,

waardoor we

elkaar heb kunnen aanraken.

Het was even OK

 

Er was nog geen gedicht

wel twee nu drie schilderijen, je koos

je vertrok.

Het is OK

 

 Mijn schilderij uit 2017  kreeg in 2019 de titel “Het vertrek”

 

Nu, één gedicht

en drie schilderijen

en je bent, bent er niet

maar er was wel

even

dat is ook OK

PS Twee zielen op een afstand schilderde ik al in 2008. Nu, in retrospect, interpreteer ik de voorste “ziel” als de ziel van mijn moeder, waar de uitstulping naar de andere ziel toe ontbreekt en in plaats daarvan de dwarsbalk verbreed is en verworden is tot een alles afsluitende muur, die rood is, aan de kant waar wij, de kinderen, waren. De druipers aan beide kanten staan voor de niet geziene tranen aan beide kanten. Onbegrepen onbegrip.

Waarom zijn dit zielen? Dan refereer ik naar het schilderij uit begin 2001, wat in 2009 op zijn plek viel. Het vertrek van de ziel van mijn vader, te vinden op de schilderijensectie van mijn website.

http://www.tersteegmc.nl/paintings/45-departure-of-the-soul-of-my-father